Leuk Grappig waar gebeurd verhaaltje uit het dagelijks leven gegrepen van Mireille…
Spiritueel Leider? Zaterdagochtend, een dichte lucht, geen zonnetje te bekennen, maar wij gingen naar het strand. Lekker even de zeelucht happen en genieten van de zeecultuur. Tenslotte had ik dit al aan mijn zoontje van 4 beloofd, we gaan een weekendje naar opa en oma, en zaterdag gaan we lekker naar het strand. Hij vindt het altijd geweldig op het strand en de zee in is het toppunt voor hem. Samen met Oma kwamen wij aan op het strand, en zochten een fijne plek uit, en het hele strand was nog zo goed als leeg. De zon kwam niet echt door, maar leek wel belovend door te gaan breken, ik moest zelf een handdoek om mee heen doen omdat in een stoel liggend best fris was om 9.00 uur s’morgens. Rick was lekker in het zand aan het rotzooien, en na een halfuurtje kwam er een man met twee kinderen het strand op, en zocht een plek niet heel ver bij ons vandaan om zich daar lekker te settelen. Deze man had een zoon van 7 jaar en een dochtertje van 4 jaar, hoorde ik achteraf. Deze twee kinderen gingen heerlijk met de stranddouches rommelen, en dat leek Rick ook wel wat. Rick zocht aansluiting bij deze twee kinderen en ze hadden elkaar gevonden, en dat was lachen gieren brullen, en kijken wie het sterkste was. Leuk genoeg was deze man van de zelfde stempel als ik en wij grepen om beurten eens in, Samen delen, samen spelen en geen gedonder, kom op. Na een paar uur, gingen de kinderen zich vervelen, ik bedacht mij dat ik ze iets nieuws te doen kon bieden, maar moest ik wel even spelenderwijs in meegaan. Ik ging als een enthousiasteling het kind in mij naar boven halen, en begon om de douches heen te graven, en de kinderen de douches elke keer opnieuw aanzetten, en legde ze uit, hoe meer zij gingen graven dat ze dan een echte gracht konden maken, die we later konden versieren met schelpen, en ging na een poosje weer liggen. De kinderen pakte het enthousiaste plannetje weer op. Na een kwartier ongeveer kwam de man erbij en zei: nu is het mijn beurt geloof ik, en ik dacht goh wat leuk en spontaan dit, een leuke vent zeg. Hij ging ook enthousiast aan de slag, en Rick vond het wel een leuke vader. Hij vraagt aan de meneer: Meneer hoe heet u? Nou zei de meneer ik heet Hans, jij heet Rick toch? Ja, zei Rick, maar Ehh Hans heb jij ook een vrouw? Ik dook bijna met mijn hoofd in het zand, lachen en gene tegelijk, wat moest die man wel niet denken zeg, .. Na een poosje ging ik met alle drie de kinderen schelpen zoeken, maar de kinderen wilden de zee in. Ook het dochtertje van Hans liep zo de zee in, maar veel te diep ik ging haar direct achterna, en Hans bleef kijken, en had zelf geen zwemkleding aan. En wilde zijn dochter aan de kant houden, die niet te houden was. Zo maakte ik een afspraak met Anna van 4, je mag de zee in , maar wel aan het handje.. Zo gezegd, zo gedaan, en zo hebben we ons nog een paar uur vermaakt. Het was gewoon heel spontaan en leuk. We gingen rond de zelfde tijd van het strand af, en Anna bracht Rick nog een cadeautje, een bellenblaas. Spontaan zoals Rick is gaf hij haar een kusje, en ik voelde dat hij eigenlijk geen afscheid wilde nemen. Thuisgekomen, vertelde wij Opa natuurlijk dit grappige verhaal van Rick, maar moeder als ik ben, wist ik dat er veel meer achter zat, en eenmaal klaargemaakt voor de nacht, Lag Rick schoon en gepoetst in zijn bedje, verhaaltje gedaan, en even een moment voor Rick en mij alleen, stel ik hem de vraag: Wat vroeg jij nu aan die meneer, Ja hoe hij heette en of hij een vrouw had? Ik vroeg Rick natuurlijk wat zei hij toen, ik was toch wel nieuwsgierig geworden, maar hij gaf mij niet helemaal een antwoord. Ik vroeg waarom vroeg je dat, nou vertelde mijn kleine koppelaar, Dit was wel een aardige papa en een knappe man ook Mama, en als hij nou geen vrouw had, kon jij hem wel nemen. Stel voor, als hij nu geen vrouw had, of Hans had de boodschap begrepen van mijn zoon? Mijn zoon die telepathisch mijn vraag opving, goh wat een leuke vent, word ik spiritueel geleid of niet? Volgende keer kijk ik wel uit wat ik denk waar mijn Rick bij is, voor hij nog verder gaat. Rick is vastbesloten een nieuwe papa voor ons te zoeken, ook op het antwoord, dat mama dat zelf wel regelt, geeft hij geen gehoor… Dus ik ben gewaarschuwd…

Jaren geleden als klein meisje een echte dromer, ik droomde van feeën, elfjes, prinsesjes en wat al niet meer. Ook geloofde ik de sprookjes, want dat waren echt mooie verhalen. Ik wilde dat ik zo’n fee of elfje was. Ook geloofde ik in wensen en toverkracht.
Zo was er vroeger ook ieder jaar kermis in het dorp en had ik een fototoestel gezien dat je kon winnen. Ik had dit in mijn hoofd gezet, hoe jong ik ook nog was,  ik wilde het fototoestel winnen. Dat lukte mij, al begreep ik nog niet helemaal hoe het zat, maar had deze gewonnen, wat was ik er blij mee. Ook zat ik als 8 jarig meisje op Wielrennen en was ik lid van een Wielerverereniging WWV wat staat voor Westland Wil Vooruit. Ieder weekend bij een andere vereniging was er een wedstrijd, de vereniging verkocht dan lootjes. De opbrengst van de lootjes moest natuurlijk de clubkas spekken. Bedrijven en sponsoren om zo’n club heen verzorgden de prijzen. Dan kwamen mensen van de vereniging langs met envelopjes die je kon kopen voor een gulden. In de Envelop zaten dan drie lootjes met een nummer. In de kantine kon je dan op de prijzentafel bekijken of je een prijs had. Soms kon je zelfs een fiets winnen. Ik liet bij een wedstrijd mijn oog op een zilver hangertje van een wielrennertje mijn oog laten vallen en wilde dit diep vanuit mijn hart winnen. Ik heb mijn vader gek gezeurd voor lootjes, na een paar (heleboel)envelopjes vond hij het welletjes, ik moest mij erbij neerleggen, want mijn vader had inderdaad genoeg lootjes gekocht. Niemand had uiteindelijk het zo door mij begeerde hangertje gewonnen. S’avonds eenmaal thuis werd mijn vader of moeder gebeld door onze jeugdleider, dat het hangertje toch voor mij was. De dames van de lootjes die de lootjes controleerden, hadden mij wel opgemerkt en ook mijn verlangen naar dat hangertje. Omdat het hangertje er niet was uitgegaan, werd het mij gegund. Wat was ik gelukkig. Weer iets gewenst vanuit het diepste vanuit mijn hart en ik had geluk.
Toch wist ik onbewust als kind wel dat je kon wensen, want zo heb ik ook eens gewenst dat ik 1e wilde worden met een wielerwedstrijd,  ook dat lukte mij, wellis waar van de 8 mensen, maar wel van goede renners, dus ik vond het een prestatie en was apetrots. Alleen omdat ik een heel onzeker meisje was, dat haar onzekerheid verbloemde door stoer te doen en baldadig te zijn. En eerlijk is eerlijk, rebels ben ik altijd al geweest… Ik durfde nog niet helemaal te geloven dat het zo simpel werkte… als ik er al over sprak werd het door anderen weggewuifd of een beetje bespot… dus dan laat je dit geloof hierin op een gegeven moment ook wel achterwege…
Zo ook een keer op vakantie was mijn moeder haar gouden ketting met kruisje kwijt, We moesten allemaal zoeken van mijn vader, wie deze vond zou twee gulden vijftig verdienen, mijn oudere broer en zus veegden letterlijk de vloer aan met bezems en zochten zich naar. Ik vond het zo rot voor mijn moeder, als hsp er voel je de emotie van een ander heel sterk en dat wilde ik oplossen.
Ik wilde heel graag de hanger vinden, ik liep letterlijk met mijn duim in mijn mond dromend door het vakantiehuisje en riep ineens, ik heb hem gevonden! Daar ligt het… hoe raar het was, we vonden het wel erg grappig, dat ik al dromend en duimend het kruisje vond terwijl de rest zo hun best deed…
Ook kan ik mij herinneren dat wij net waren verhuisd en onze nieuwe buren beter leerde kennen. De buren hadden drie kinderen en een van hun zonen was al jaren spoorloos. Hij was erg handig met zijn handen en alles wat zijn ogen zagen maakten zijn handen was het verhaal.  Hij verdiende daar veel geld mee en kon de weelde niet aan. Hij is aan de drugs geraakt en op een dag verdween hij. De buren hadden al jaren niets meer van hem vernomen. Wat waren deze mensen verdrietig. Ik vond dit zo erg en trok mij dat verdriet enorm aan. Alsof ik hun verdriet kon voelen. Dan ben je dertien jaar realiseer ik mij, dat je dan al zo met het leed van anderen bezig bent, wel bizar eigenlijk. De buren wisten ook niet of hij nog leefde of niet dat was nog het ergste. Dit was toch wel al een hele periode een gespreksonderwerp en enorm verdrietig, dit gun je niemand. Nu ik zelf in mijn leven keihard met de waarheid van drugs ben geconfronteerd begrijp je pas hoe ongrijpbaar zoiets echt is, dat kun je niemand uitleggen als je er zelf nooit mee te maken hebt gehad. De pijn en machteloosheid begrijp ik inmiddels als geen ander. Ook in mijn geboorteplaats was mijn buurjongen overleden aan een overdosis drugs, realiseer ik mij. Ook dat was een enorme shock voor mij, ook al was ik klein en jong, dit had een giga impact op mij gevoelsmatig, al begrijp je niet realistisch hoe zoiets is gegaan, wel weer het verdriet voelde ik weer.
Ik was wel met een geloof opgevoed en op de basis school leerde de leraar van de toen nog 6e klas ons bidden, we lachte er vaak wel om want het was wel erg serieus. Hij vroeg om naasten liefde, dat de mensen in de derde wereld geen honger meer zouden hebben en een beter milieu, wij wisten niet wat wij ervan moesten vinden en deden er erg lacherig over.  Vooral dat we moesten bidden voor een beter ,milieu, dat was toch wel de grap over die meester, maar achteraf was het zo gek nog helemaal niet. We hadden misschien beter kunnen bidden om een ontwaakter bewustzijn voor de mensheid, had vast meer effect gehad;-)
Nu zou ik hem misschien wel willen vertellen dat het wel erg ok, was dat hij dit zonder géne ons leerde, want het heeft mij altijd geholpen te durven bidden. Ik heb er na de 6e klas nog regelmatig gebruik van gemaakt, het maakt mij niet alleen rustiger maar de oplossingen komen naar je toe, ook de wonderen blijken hierdoor de wereld nooit uit te zijn geweest.
Ik lag s’avonds in bed, bijna huilend over de buren na te denken en vond het zo ontzettend erg, dat ik besloot om aan God te vragen of hij deze mensen wilde helpen. Ik vroeg God of hij ervoor wilde zorgen dat de zoon van mijn buren een teken van leven zou geven als hij nog in leven was, of dat deze mensen als hij niet meer zou leven dan een teken of zo konden krijgen als dat zo was. Dit was dus het sterkste bewijs dat ik ooit had gehad, en durfde dit aan niemand te vertellen, ik vond het doodeng. Ik heb het aan één meisje uit mijn klas verteld en zij twijfelde erg aan mijn verhaal, tja had ik waarschijnlijk ook gedaan, was ook wel een apart verhaal en zeker op die leeftijd. Een week of misschien twee weken, dat weet ik niet meer, hoorde ik het “goede”nieuws van mijn moeder. De zoon van de buren had een vriend uit zijn oude woonomgeving opgezocht en ze zijn samen naar zijn ouders gegaan. Wat waren mijn buren opgelucht… hoe de rest allemaal verder verlopen is weet ik niet meer exact, mijn “oude”buren zijn inmiddels overleden, met hun kinderen heb ik verder geen contact meer, zij waren de deur al uit, toen wij daar kwamen wonen…
Toch bleven dingen in mijn leven wel zo gaan. Als 12 jarig meisje had ik besloten dat ik bloemiste wilde worden, ik wilde eigenlijk ook een hele goede en bekende bloemiste worden met een hele mooie bloemenwinkel, ik droomde vaak weg bij de gedachte dat ik later een eigen bloemenwinkel zou hebben en dat ik hele bijzondere dingen mocht maken…Op mijn 19e kwam ik per toeval in een verwaarloosde bloemenwinkel die een oud werkgever had overgenomen om er toch iets van te maken. Van mijn eerste werkgever in de bloemen, de Bloemist van Zoetermeer en omgeving leerde ik bloemen en het materiaal te gebruiken zoals je het in de naruur tegenkwam, dus hij heeft hierdoor al een klein Sjamaantje in mij ontwaakt, hierdoor ben ik nog veel meer op de natuur gaan letten.
Wow, wat een leuk winkeltje dacht ik nog, als ik deze winkel zou hebben zou ik het wel weten hoor, dan zou ik er iets moois van maken. Wel was ik op dat moment aan het oriënteren, want zelf een bloemenwinkel hebben was nog steeds mijn voornemen. Een paar maanden later was dit beruchte winkeltje ineens mijn winkeltje…
Daar werd ik wel enorm met mijn paranormale gave geconfronteerd en wist mij er echt geen raad mee, want het spookte gewoon in die winkel. Op een gegeven moment ging ik er steeds meer op letten, want dingen stonden de volgende dag ineens op een andere plek  en er gebeurde vreemde dingen. Nu vertrouwde ik mijn bovenbuurman ook niet, want die kon vanaf zijn balkon het tuintje van mijn winkeltje in. Ook was het een rare man, kwam met rare redenen de winkel in met vreemde verhalen. Ik kreeg de kriebels van hem. Ook gaf achteraf de buurwinkel mij een bevestiging dat hij wel een keer bij hun onverwachts op het balkon was getraceerd. Maar goed ook op de dag zelf verschoven dingen of lagen op een andere plek, het was er niet pluis naar mijn idee, zeker de geschiedenis van een van de vroegere eigenaren maakte wel duidelijk dat het niet gek was dat het daar spookte.
Als je 19 jaar bent kun je alles ook niet goed relativeren en plaatsen, zeker niet met deze dingen. Maar ook had ik toen een stagiaire en we waren in de keuken waar we bloemwerk maakte bezig, en de stroeve deur ging open en we hoorde voetstappen door de winkel gaan, om precies te zijn dames hakken, de deur ging erna weer open en dicht. Dit was niet zichtbaar, maar wel hoorbaar. Als niets anders klonk dit als mijn winkeldeur die een bepaalde piep open en dichtging. Ik wist dondersgoed wat dit was, maar de stagiaire vroeg mij ernaar. Ik deed het af met dat het erg gehorig was, en vast bij de buren was, om haar niet ongerust te maken. Wat moest ik haar zeggen, zelf amper 19 jaar en dan een stagiaire nog jonger.
Jaren later inmiddels verhuisd voor de liefde naar Limburg, zat ik op een nacht in de tuin. Dat deed ik vaker als ik niet kon slapen en na wilde denken. Als ik naar de sterren kijk word ik op de een of andere manier rustig en heb ik heel sterk contact met boven. Toen nog niet altijd diep bewust van mijn paranormale kunnen en contact. Wel diep er mee geconfronteerd, maar ik duwde dit nog erg weg, ik vond het soms doodeng omdat ik zulke grootse dingen ervaarde en zag, dan kon ik op een of andere manier niet hendelen, Ben je een jaar of 24 en je krijgt dan grote views van de wereld te zien, je praat ineens met de christusenergie, en hier met niemand over kunnen praten, dan ga je echt aan je eigen verstand twijfelen. Als je er al over durfde te praten keken mensen je aan alsof je zag vliegen…

Maar goed, ik zag voor het eerst in mijn leven een vallende ster, en ik geloofde mijn eigen ogen niet, dus ik zei naar boven, als dit echt een vallende ster is, wil ik er nog een keer een zien en een wens doen. Dus vraag en je ontvangt het, en ja hoor, er kwam serieus nog een vallende ster. Ik heb een zoon gewenst. Een sterke lieve gezonde leuke zoon, die op mij betreft karakter zou lijken, en een doorzetter zou zijn, en ook wilde ik graag dat hij op de vader van mijn zoon zou lijken. Ik hoopte dat de vader van mijn zoon hierdoor ook meer bij zijn gevoel zou komen, en ook het bekende verhaal… hopen dat dit hem ook zo bij zijn gevoel zou brengen dat wij samen dichter bij elkaar zouden komen.
De vader van mijn zoon, was een heel gesloten type, en emotioneel sloot hij zich helemaal af… Wat ik ook deed, ik gaf hem veel kansen om hem tegemoet te komen in de wensen die hij had ik had alles voor hem over, dus cijferde ik mijzelf veel te veel weg. Inmiddels jaren later begrijp je pas dat dit een proces was waar ik doorheen mocht, en hier wil ik graag een ander keer op verder gaan.
Die mooie lieve zoon is er gekomen, ook heb ik gewenst dat hij een vooral goed mens zou zijn en worden en voor veel mensen iets moois en liefdevols zou mogen betekenen. Hij betekend voor mij in ieder geval heel veel, en ik ben blij zoals hij is, en de toekomst zal uitwijzen wie hij later mag zijn. Dat is natuurlijk niet aan mij wie hij later wil zijn en wat hij later wil worden…. Ik hoop dat hij een goed mens wil zijn later, en dan nog zal dat na de opvoeding zijn eigen keuze blijken.

Mijn zoontje vraagt regelmatig, Mama vertel nog eens over vroeger, toen jij nog met mijn papa was… Ik vertel altijd een beetje neutraal, om het fijn voor mijn zoon te houden, en de dingen die er gebeurd zijn, niet van belang zijn voor mijn zoon, ook laat ik hem blijken hoe gewenst hij is…
Ook begon ik deze keer weer te vertellen over “vroeger”en tot mijn enorme verbazing zegt hij:
Toen kwam er een ster naar beneden hé mama! En dat was ik… het duurde alleen even voor de ster op aarde was… Ik was helemaal van mijn stuk, want dat heb ik nooit iemand verteld.. hoe kon hij dit nou weten… wow! Ook wel eng hoor…
Een maand ongeveer geleden Kermis in het dorp waar ik nu woon, en ook dat hoort erbij. Ook vind ik het zelf erg leuk, dus op naar de kermis. We waren in het weekend al geweest met vrienden, en nu nog even Mama & Rickie tijd zoals we dat noemen. Door de kermis dacht ik weer terug aan hoe ik die tijd beleefde en dacht over dat fototoestel wat ik zo graag wilde hebben. Ik vroeg Rick of hij graag een beestje wilde winnen… Dat wilde hij wel, want in het weekend was dit niet gelukt. Ik legde Rick uit dat ik mijn best ging doen, maar dan moest hij met zijn hartje wensen dat we er een wonnen.. En ja hoor de 2e poging was het raak, we hadden een aap.
Op naar de rups… daar gingen we samen in net als het weekend ervoor, en daar kon je een gratis rondje winnen. Er werd in het begin een soort wollen kwast aan een bal met een touw gehangen en dat rare dingen werd over de passagiers van de rups op en neer geslingerd, wie dat wollen vieze ding ving mocht gratis nog een keer. Het weekend hadden we al geluk, want dat blijven uitdagingen en met je gedachte kun je veel bereiken bleek maar weer. Want tja… als ik hem ving was ik wel een Coole mama voor mijn zoontje, dus Coole mama had hem te pakken. De maandag waarop we de aap gewonnen hadden samen weer in de rups. Ik legde Rickie weer uit dat hij heel diep vanuit zijn hartje diep moest wensen, dat we dan de kwast wel te pakken zouden krijgen, en ja hoor: we hadden hem! Hierna mocht Rickie een gratis ritje alleen. Ik zei dat ik ging kijken en heeeel hard zou wensen, en als hij dat ook zou doen we hem hem vast deze keer zou hebben… Wat was mijn mannetje trots… Het werkte, Hij had hem weer! Dus de kracht van de gedachte, hebben wij als kind al, alleen raken we deze onderweg als we het harde echte leven in moeten soms even kwijt….
Afgelopen periode heb ik ook zelf regelmatig gebruik gemaakt van het gebed en de kracht van gedachte… Het kost niets en mijn ervaring is dat de wens en het gebed voor een ander het sterkste werkt.. dus wat let je?